Sint, ziekenhuis, woestijn en ene Abdallah

Hallo ingesneeuwd Nederland,

terwijl ik dit berichtje typ is het zo'n 30 graden buiten, airco lekker op 22, Robin in zijn bed, Remco op zijn werk en ons bezoek Petra en Jeroen (Remco's broertje) ergens in Bur Dubai... even tijd dus om jullie weer eens op de hoogte te brengen van onze dagelijkse belevenissen (nog even en het wordt allemaal gewoon sleur).

De opening van het grootste winkelcentrum ter wereld (zie vorige berichten) was drie avonden feest. Wij zijn 1 avond naar de optredens geweest, heerlijk genieten, maar op de een of andere manier hebben we evengoed voor elkaar gekregen het vuurwerk te missen. Nou ja, er wordt vast wel weer eens wat geopend.

Mijn eerste oudergesprek op het kinderdagverblijf zit er ook al weer op en ze waren best over Robin te spreken. Jammer voor hem dat er geen zwemmen meer wordt gegeven, want het is winterstop omdat het zo KOUD is hier! Nou ja, dan thuis maar vaker naar het zwembad en het strand, mama offert zich wel op hoor :))

18 november had Sint even tijd gemaakt om met de boot naar Dubai te varen. Ruim 150 kinderen stonden bij de Jebel Ali Sailingclub op Sint en zijn hulpjes te wachten. Robin heeft heerlijk met zijn vlaggetje staan zwaaien en bleek die dag echt zeer goed opgevoed: geen snoepjes aannemen van vreemde mensen! Maar als mama de pepernoten van Piet had aangepakt, dan wist ons koekiemonster niet hoe snel hij ze in zijn mond moest proppen. 2 december is er een Sinterklaasfeest met de Nederlandse Vereniging, dus daar gaat Robin natuurlijk ook naar toe.

21 November is Robin hier naar de International Modern Clinic geweest voor zijn halfjaarlijkse controle. We kregen een persoonlijke assistente en die heeft ons eerst naar de kinderarts gebracht, een Canadees. Hij heeft hem helemaal onderzocht en we hebben nog een fijne discussie gehad over inenten. We mochten het ziekenhuis niet verlaten voordat Robin een griepprik had gekregen en hij zou nu ook iedere keer voordat er een tand oid doorkomt antibiotica moeten gaan slikken, want je weet maar nooit met zijn hart. Nou ja, we zien wel. Na de kinderarts door naar de cardioloog. Deze was nog even bidden dus drie lieftallige assistentes hebben een ECG bij Robin (proberen) te maken. GILLEN. De cardioloog was dan ook niet geheel onder de indruk van het resultaat, maar verder vond hij het prima als er alleen nog een rontgenfoto gemaakt zou worden voor zijn dossier. Over een half jaar worden we daar gewoon weer terug verwacht voor controle ondanks dat we dan ook rond die tijd in Nederland weer naar het VU gaan. Voor de financiele persoonlijkheden onder jullie, we hebben ons ruim 2 uur durend bezoek gelijk maar even afgerekend: nog geen 200 euro.

26 november mocht Remco voorop rijden om een stoet van 4 auto's te leiden door de woestijn. We hebben een eenvoudige route gereden, Falaj Al Moalla, Noordelijke Emiraten. De banden mochten gewoon hard blijven, dus veel los zand moesten we niet tegenkomen. Natuurlijk kwam er wel iemand vast te zitten, maar dat maakt het toch ook weer een beetje echt. Prachtige uitzichten, zand, planten, geiten, kamelen en een boerderij waarbij wel iedereen op de foto wilde maar waarvan geen van de mannen ons kon vertellen wat ze nu eigenlijk verbouwden.

27 november met Petra en Jeroen naar de Jumairah Moskee geweest (een oplettende lezer moet weten dat ik hier al 2x eerder ben geweest), maar het leuke was dat nu een man, Abdallah bin Eida Al Serkal, het bezoek leidde. Hij vertelde veel, maar liet ook zien hoe de mensen zich voor het gebed wassen (3x handen, arm tot aan elleboog, mond, hele gezicht, haar, voeten) en hoe er wordt gebeden. Aan het einde van het bezoek vertelde hij dat de volgende ochtend er ontbijt zou worden geserveerd in het Culturele Centrum, dus daar zijn we deze ochtend naar toe geweest. Heerlijke Arabische gerechten (gemaakt door zijn moeder) en gezellige conversatie. Het ontbijt bestond uit Arabisch brood, erwten, soort donuts, pompoenpudding, zoete rijst met nootjes en ei, soort oliebollen en kaas. Echt heerlijk allemaal.
Abdallah is dus gewoon directeur van het centrum, hij heeft twee vrouwen (nee, domme tourist, natuurlijk wonen die vrouwen niet in hetzelfde huis!) en 8 kinderen. De Islam laat toe dat je maximaal 4 vrouwen hebt, maar je moet ze wel allemaal verzorgen. Abdallah meldde gewoon dat het allemaal een zaak is van een goed managementbeleid.
Verder hebben we geleerd dat een moskee eigenlijk altijd gebouwd wordt met geld van een rijke bewoner van de wijk waarin de moskee staat. Soms kunnen dit ook meerdere rijke burgers zijn. De moskee die er niet zo mooi uit ziet, is geplaatst door de overheid, omdat er niemand was die het geld kon schenken. In een moskee werken altijd 3 mensen, de Iman, de man die oproept tot het gebed en de klusjesman.

Nou, jullie zijn weer helemaal op de hoogte. We horen weer graag wat van iedereen terug!
Groetjes